ไทยกับทุนมนุษย์

ไทยกับทุนมนุษย์

เลาะเลียบคลองผดุงฯ
ตุลย์ ณ ราชดำเนิน [email protected]

เรื่องของทุนมนุษย์ที่ทำงานในภาคอุตสาหกรรมของไทย มักจะถูกหยิบยกขึ้นมากล่าวถึงในทำนองติดลบที่ไม่ค่อยสร้างความน่าอภิรมย์แก่ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องสักเท่าไร

โดยเฉพาะการผลิตกำลังพล ใน 9 กลุ่มอุตฯ คือ เครื่องใช้ไฟฟ้า, อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์, ชิ้นส่วนยานยนต์, อาหารแปรรูป, เฟอร์นิเจอร์, เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม, จักรกล และอุปกรณ์ยาง และพลาสติก และสิ่งทอ

หากจะย้อนไปในช่วง ปี 2006-2009 (พ.ศ.2549-พ.ศ.2552) ผู้บริหารธนาคารโลก ประจำสหรัฐอเมริกา และนักเศรษฐศาสตร์ประจำประเทศไทย ธนาคารโลก ได้ทำวิจัยฐานข้อมูลดัชนีชี้วัดประสิทธิภาพจากผู้ประกอบกิจการภาคอุตสาหกรรม ทั้งหมด 1,043 แห่ง ใน 6 ภูมิภาค พบอุปสรรคที่สำคัญ คือ

นอกจากภาวะเศรษฐกิจที่ผันผวน และ การเข้าถึงแหล่งเงินทุนประมาณ กฎระเบียบของภาครัฐที่ไม่เอื้อ และคุณภาพของโครงสร้างพื้นฐานแล้ว การขาดแคลนแรงงานที่มีทักษะสูงประมาณร้อยละ 35.8 ซึ่งมีผลต่อการดำเนินธุรกิจและเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการเคลื่อนที่เข้าสู่ เศรษฐกิจฐานความรู้

นอกจากนี้ ผู้ประกอบการไทยยังใช้เวลาในการสรรหาแรงงานฝีมือสูงมากถึง 5.2% เมื่อเทียบกับเกาหลี 3.4% และ อินโดนีเซีย 1.6% เท่านั้นเอง โดยเฉพาะต้องการรู้ภาษาอังกฤษมากเป็นอันดับหนึ่งคือ 90% เทคโนโลยีสารสนเทศ 82% การคิดคำนวณ 60% ความคิดสร้างสรรค์ 45% และภาวะผู้นำ 43%

ล่าสุด ฝ่ายวิจัย ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ ได้ยกอ้างถึงการสำรวจของธนาคารโลก ปี 2006-2009 ที่ทำการเก็บข้อมูลของธุรกิจ 130,000 แห่ง จาก 135 ประเทศ รวมทั้งไทย มาตอกย้ำในรายละเอียด พบว่า ธุรกิจไทยขาดแรงงานที่เหมาะสมกับงานมากที่สุดในอาเซียน ถึงร้อยละ 38.8 และไทยติดอันดับการจ้างแรงงานไร้ฝีมือ ร้อยละ 83.5 ของแรงงานทั้งหมดในสถานประกอบการ

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการศึกษาของไทยเน้นเชิงปริมาณ ผลิตคนไม่เหมาะกับงาน และไม่สอดคล้องกับความต้องการของนายจ้าง

ขณะที่มาเลเซีย ร้อยละ 20.2 ลาว ร้อยละ 18.7 กัมพูชา ร้อยละ 15.5 เวียดนาม 8.9 ฟิลิปปินส์ ร้อยละ 7.8 และอินโดนีเซีย ร้อยละ 4.5

ในกลุ่มอาเซียนแล้ว ปัญหาการขาดคนในภาคการผลิตของไทย นี่คือของจริง 

ที่มา ข่าวสดออนไลน์ วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2559